Nicaragua
If I had a rocket launcher
Dance with you
In 1985 Bruce Cockburn played live in The Netherlands for the first time. The concert took place in Paradiso, Amsterdam, on February 27th. It was also the first time I witnessed a Bruce Cockburn concert.
The 2-hour concert was recorded on tape by Dutch (VARA) radio, and highlights were broadcasted about a month later.
I have a tape of that broadcast, and it contains:
Nicaragua
If I had a rocket launcher
Dance with you
From: De Volkskrant, March 3rd, 1985
Concert: Bruce Cockburn. Bezetting: Bruce Cockburn (zang, elektrische en akoestische gitaar). Hugh Marsh (klavieren, viool). Fergus Marsh (bas, stick). Michel Pouliot (drums). Chi Sharp (percussie). Plaats: Paradiso - Amsterdam.
Geëngageerde oorlogscorrespondentie op rijm, zo kun je het recente werk van de 39-jarige Canadese zanger, gitarist en songschrijver Bruce Cockburn het best omschrijven. In Paradiso gaven hij en de goeddeels van zijn nieuwste lp, Stealing Fire, bekende band een bijna twee uur durend concert, dat door VARA's Moondogs werd opgenomen.
Hoewel Cockburn al vanaf 1970 platen maakt, is hij in deze contreien hooguit bekend om zijn met een Edison bekroonde lp Dancing in the dragon's jaw uit 1979. Dat komt vooral omdat zijn repertoire op een klein label verschijnt, dat uitsluitend in de import verkrijgbaar is. Uitzonderingen daargelaten, zoals Stealing fire, dat officieel in Nederland wordt uitgebracht door Sound Products.
Het is de dertiende lp in een serie, waarin Cockburn zich ontwikkelde van een eenvoudige folk-zanger tot een muzikant die zich in een groot en zeer gevarieerd aantal stijlen thuis voelt, zoals jazz, blues, reggae en rock & roll. Vergelijkingen met John Martyn, die eenzelfde proces doorliep, zijn dan ook niet uit de lucht gegrepen.
An het begin van zijn muzikale loopbaan wijdde Cockburn zich vooral aan natuur-lyriek, een periode, waarin hij zich ook bekeerde tot het geloof. Een prettige bijkomstigheid is dat hij niemand daar ooit in zijn teksten over aan zijn kop heeft gezeurd en dat het zijn maatschappelijke en politieke betrokkenheid bij de situatie in Midden-Amerika niet in de weg staat.
In de songs, die hij na een verblijf in dat door oorlogen verscheurde gebied schreef, stelt Cockburn zich eerder militant dan passief-kritisch op. Zoals in het melangolische, slepende Nicaragua, of Dust and diesel en If I had a rocket launcher. Naast dit en veel ander werk van Stealing fire, waaronder Making contact, een nummer met een Caribische inslag, stonden in Paradiso ook oudere nummers op het programma.
In afwisselend akoestisch en elektrisch getinte sets riep de gebrilde en grijzende, maar opvallend jong ogende, Cockburn een rijk scala aan stemmingen op. Die liepen uiteen van ingetogen en rustgevende ballades tot gedreven muziek in een stevige rock-context. Vooral op dit laatste onderdeel raakte hij met het vorderen van de avond steeds beter op dreef. Dit ook dankzij de muzikanten in zijn gezelschap, die niet alleen intens musiceerden, maar ook een opmerkelijk assortiment aan instrumenten bespeelden, zoals de viool, de stick-bas en uitheems slagwerk.
Hoewel geenzins vernieuwend, is Cockburns muzikale benadering heel aangenaam en allerminst vrijblijvend. Zonde dat zo'n integere artiest, wiens protestsongs het waard zijn om gehoord te worden, niet meer publiek trekt. Aan de andere kant zou hij in een grotere zaal ook op een ander, afstandelijker niveau moeten werken, en daardoor een ander medium worden. Cockburn heeft er de capaciteiten voor, maar dan is zo'n intiem concert als dit nog wel zo prettig.
Peter Koops
Douwe van der Zwaag
